"Dawno mnie nie było", "Przepraszam, że tak długo nie pisałam" - tak zwykle zaczynają się posty o powrocie do blogowania. Niektórzy przepraszają w nich rzewnie tworząc kilometrowe posty w których słowo "przepraszam" pojawia się prawie w każdym zdaniu, inni się tłumaczą się tworząc prawdziwe eseje. Niestety ja, ani na jedno, ani na drugie nie mam czasu. Zaczął się rok szklony, wyczekiwanie na weekend by wreszcie móc odpocząć i wielkie rozczarowania, gdy ma się za dużo pracy na wymarzoną przerwę.

Tak więc szybko się pochwalę, ponieważ moje dwie ostatnie prace ("Oh deer..." oraz "Trzmiel") otrzymały wyróżnienia w Kreatywnym Kufrze za co bardzo dziękuję po raz kolejny :) Nagrody już przyszły i niebawem o nich napiszę, szczególnie o wspaniałym zamówieniu w sklepie Marmad

A teraz przejdę do SMOKA 

Gdy tylko pojawiło się w KK wyzwanie "smok" od razu wiedziałam, że muszę coś na nie zrobić. Uwielbiam smoki od dzieciństwa, tak już mam. Przepadałam za Smokiem Zygmunta, współczułam temu z Ostatniego Smoka, lubiłam Saphirę z Eragona, a przede wszystkim kochałam i kocham Pożeracza chmur z Tkacza Iluzji.

Wiedziałam, że smok musiał powstać, teraz, zaraz, dowolną techniką. A więc powstał.

Smok w całej swej okazałości

To, że przeczytałam Lewą stronę życia było przedziwnym zrządzeniem losu. Szukałam książki na wyjazd do Barcelony, lecz cokolwiek co mi się spodobało było już wypożyczone. Ta książka pojawiła mi się nagle w polu proponowanych. Postanowiłam zaryzykować i wpisałam tytuł w katalogu biblioteki. Ku mojemu zdziwieniu książka była dostępna w bibliotece cztery ulice ode mnie. I tak zaczęła się moja historia z Lewą stroną życia.

Naszyjnik w całej okazałości, całkowicie wykonany z plastiku. Elementy połączone zostały srebrnymi łańcuszkami.

Pierwszy post jest chyba najtrudniejszą rzeczą na całym blogu. Zakładasz bloga, wszystko dopracowujesz, masz głowę pełną marzeń, pomysłów klikasz "Napisz nowy post" i od razu osiągasz stan całkowitej pustki w głowie. Przez chwilę wiesz wszystko w następnej już nic. I tak jest zawsze.

Herbata obok komputera stygnie, kot puka głową w mój łokieć domagając się głaskania, a ja siedzę z otwartym nowym plikiem i patrzę bezmyślnie na klawiaturę. Gdzie są te myśli, które przed chwilą zajmowały całą moją głowę? Łyk herbaty i próbuję coś napisać "Hej, wreszcie założyłam blog...", lecz od razu wciskam klawisz backspace i znów przede mną znajduje się pusta kartka. Wszystko brzmi źle. Łyk herbaty i znów próbuję jakoś zacząć i po raz kolejny brzmi to nie tak jak powinno. Łyk herbaty, zanurzam palce w czarno-białej sierści Merlina i zamykam oczy. Otwieram i piszę, chodź wszystko wydaje się tak bardzo nierealne, każde słowo i zdanie. Ale może to dobrze, może tak powinno to wyglądać. Dziewczyna, kot, herbata i zabłąkane myśli przelewane w wszechświat...

Ten blog powstał by dzielić się tym co przeczytałam, zrobiłam, zobaczyłam i przeżyłam. Oraz całą radością z tego wynikającą.

Odkąd pamiętam robiłam coś manualnego. Zgrzewałam koraliki za pomocą żelazka tworząc przeróżne kolorowe kształty. Lepiłam z plasteliny całe historie, sklepy, miasta i wszystko co byłam w stanie sobie wyobrazić. Plotłam bransoletki z mulity z takimi wzorami i takimi technikami jakich nikt z moich znajomych nie potrafił. Lepiłam miniatury z fimo. Szyłam. Plotłam. Haftowałam. I ciągle chciałam czegoś więcej. Chciałam poznać każdą technikę jaką zobaczyłam i tworzyć w niej. Poznawałam więc, testowałam, wykorzystywałam i znajdowałam kolejną i tak w kółko. To jest coś co uwielbiam. Świadomość, że jestem w stanie stworzyć coś nowego.

Z czytaniem nie było tak łatwo. Nie byłam tym dzieckiem co odkąd zaczęło mówić chwytało książeczki i czytało. Lubiłam by ktoś mi czytał, ale sama tego nie robiłam. Lata musiały minąć bym zaczęła coś tam czytać. No i jak zaczęłam to pokochałam. Książki są moją miłością. Uwielbiam czytać, pić herbatę i wyobrażać sobie dzieje bohaterów, rozumieć autora, dzielić jego wizje.

Fotografią zajmuję się od niedawna, ale jest to kolejna z rzeczy które sprawiają mi niesamowitą przyjemność. Zatrzymywanie chwil. Fotografuje telefonem, gdyż zawsze mam go pod ręką, a mam w nim bardzo bardzo dobry aparat albo aparatem Canon PowerShot G6.

Dodatkowo mam dwa nierozłączne ze mną koty, dużo szczęścia z życia, wspaniałą rodzinę i wreszcie sezon malinowy.

Tak więc zaczynam swoją nową historię i zapraszam do towarzyszenia mi :) Nie będę obiecywać że będę pisać "regularnie". Mam zamiar pisać regularnie - raz w tygodniu, raz na dwa tygodnie to jeszcze się zobaczy.

M.